Jazzútsetningar eru töluvert öðruvísi en þær klassísku eða „poppísku“. Þá heyrast nótur sem hljóma skrítnar þegar eyrað er óvant að heyra þær, en þegar eyrað þjálfast í að heyra aðrar nótur en hljómnótur og skalanótur, þá opnast alveg nýr heimur og sjóndeildarhringurinn (hljóðdeildarhringurinn) stækkar. Spennur, klessundir og svo collective improvisation (sameiginleg snarstefjun) er það sem við ætlum að vinna með. Við syngjum þriggja radda útsett raddsóló  en einnig prófum við að leyfa okkar ímyndunarafli að ráða för og henda okkur út í djúpu laugina og syngja það sem okkur dettur í hug á þeim tímapunkti sem við erum staddar. Laglína sem hoppar milli radda, sjúbbídú og mega fílingur!